Ik droomde vanmorgen dat ik op een bijeenkomst was voor mensen met angsten. Het is bij Margreet thuis. Margreet is mijn pleegtante en vriendin die me jaren geleden hielp in mijn zoektocht naar mijzelf. De zelfliefde leren voelen stromen, wat pas echt gebeurde toen ik ontdekte dat ik transgender vrouw ben. We hielpen elkaar, begreep ik later van haar, maar dat had ik toen nog niet zo goed door. Terug naar de droom. De ruimte is zo groot als een ruim klaslokaal. Tafels in een kring, en dan zijn er weer géén tafels, de tafels doen er niet toe. Maar de stoelen en krukken waar de mensen op zitten zijn precies in de stijl van de meubeltjes die passen bij Margreet’s meubels. Riet, hout, gezellig, warm.
De opkomst is groot, fijne mensen. Misschien wel zoals de mensen op de camping waar ik was op Vlieland, sociaal warmhartig, open minded en vriendelijk. De bedoeling is te vertellen over een eigen angstmoment; wat is er voorgevallen en hoe ga je er mee om. Niemand durft echt het voortouw te nemen. De gesprekken lopen vast. Niet doordat de communicatie stroef verloopt, er is tijd nodig om open te worden voor deze grote groep. Ik wil praten, vertellen over het transgender zijn en de angsten die ik daar soms in doormaak, of maakte vooral. Maar iets belet me te spreken. Ik voel me teveel, wil niet iedereen lastig vallen met mijn verhaal.
Uiteindelijke valt het stil en wordt er een pauze ingelast. Ik zorg voor het drinken. Er zijn verschillende glazen schenkkannen voor water of limonade. Het schiet me nog te binnen dat men wel zou balen betaald te hebben voor een tweedaagse conferentie over angst waar geen schot in zit. Maar toch, de sfeer is goed. Ik besluit na de pauze alsnog mijn verhaal te vertellen, ook al zijn er zes of acht personen in de groep die het allemaal al weten, er zijn ook nog veel mensen die mijn verhaal nog niet gehoord hebben. En bovendien weet ik dat iedereen zijn eigen versie van mijn belevingen wel meegemaakt heeft. Ik wil het ook graag weer vertellen, want ik merk dat ik hoop dat niemand anders na de pauze een verhaal begint.
Ik werd helemaal vredig wakker. Ook al kwam ik er daardoor net niet aan toe mijn verhaal te vertellen, maar dat doe ik ook hier! Maar heel herkenbaar natuurlijk, soms denk ik teveel te schrijven of te vertellen. Maar dan komt er weer iemand, zoals vandaag iemand uit de buurt, die me verteld hoeveel herkenning er zit in sommigen stukjes die ik schrijf. Iedereen heeft angsten om te overwinnen.. Bijzonder ook dat ik over dit vraagstuk droom! Het was ook een soort echo van ons verblijf op Vlieland. De sociale gemeenschap op de camping, met al haar nukken en grillen, maar vooral warmte en liefde, ik voel me daar helemaal thuis!